Γιάννης Λοβέρδος- Επιτροπή θεσμών και Διαφάνειας 20/04/2021
Σε ότι αφορά την προστασία των αναπήρων σ αυτή τη χώρα έχουν γίνει βήματα, αλλά μόνο αρκετά δεν είναι.
Στην Ελλάδα, λόγω των απίστευτα αυξημένων τροχαίων ατυχημάτων που είναι τα περισσότερα στην Ευρώπη, έχουμε ίσως με κινητικά προβλήματα ακόμα περισσότερους από τις άλλες χώρες. Τότε διαπίστωσα, ότι στην Ελλάδα, μαθητής όντας, φοιτητής, ντρεπόμαστε για τους ανάπηρους και γι’ αυτό τους είχαμε και κλεισμένους στα σπίτια μας. Από τότε φυσικά έχουν γίνει πράγματα και έχουμε προχωρήσει παραπέρα. Μπορεί να μην ντρεπόμαστε πια όπως ντρεπόντουσαν τότε οι μεγαλύτεροι από μας, αλλά σε κάθε περίπτωση, ο ανάπηρος δεν έχει ενταχθεί όπως θα έπρεπε μέσα στην Ελληνική κοινωνία.
Εγώ εκπροσωπώ μια περιοχή σχετικά υποβαθμισμένη, όπως είναι δυτική Αθήνα. Στο Περιστέρι, όντως ο δήμαρχος στο κέντρο του Περιστερίου, έχει κάνει πολύ μεγάλες προσπάθειες για να δώσει προσβασιμότητα σε ανθρώπους με αναπηρικό αμαξίδιο.
Το θέμα μας είναι πάνω από όλα εκπαίδευση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως κοινωνία, ως Έλληνες όλοι ότι ο βαθμός πολιτισμού μιας κοινωνίας, επειδή θέλουμε να λέμε ότι είμαστε πολιτισμένοι εξαρτάται από το πώς φερόμαστε στους ανθρώπους που για διάφορους λόγους δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες που έχουμε εμείς, δηλαδή, τους ανάπηρους.
Να πω και κάτι που δεν το καταλαβαίνουν πάρα πολλοί, ότι ανάπηρος σήμερα μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε από μας εδώ μέσα. Δυστυχώς, με τα τροχαία που υπάρχουν μπορεί ένας άνθρωπος ο οποίος είναι αρτιμελής, αύριο να είναι ανάπηρος και εγώ και εσείς και οποιοσδήποτε.
Για αυτό ακριβώς το λόγο χρειαζόμαστε ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό.
Εγώ συμφωνώ για την ύπαρξη Εθνικής Αρχής Προσβασιμότητας.
Εγώ συμφωνώ και με την ευαισθησία του Πρωθυπουργού ο οποίος το έζησε αυτό, γιατί η ίδια η μητέρα του είχε προβλήματα κινητικότητας μεγάλα και για αυτό θα πρέπει να επισημάνω ότι στην περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχαν γίνει και πολύ μεγάλες πρόοδοι σε ό,τι αφορά τον σεβασμό. Ο σεβασμός προς τους αναπήρους επαναλαμβάνω είναι ο πολιτισμός μιας χώρας, αλλά δεν έχουν γίνει αρκετά.
επειδή το ζω κάθε μέρα στις εκκλησίες της Δυτικής Αθήνας που είμαι, δεν υπάρχουν ράμπες για να πάνε όχι μόνο οι ανάπηροι, αλλά και οι ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να ανέβουν τα σκαλιά να παρακολουθήσουν τη λειτουργία. Δεν υπάρχουν πουθενά. Έχουμε μείνει πολύ πίσω και πάνω από όλα επαναλαμβάνω για να το διορθώσουμε δεν είναι μόνο να ρίξουμε λεφτά, να κάνουμε έργα τα οποία πρέπει να γίνουν ασφαλώς, να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Καταπληκτικό πρέπει να αποκτήσουν πρόσβαση στο διαδίκτυο και στις νέες τεχνολογίες οι ανάπηροι, αλλά τι να το κάνω; Το να έχω ένα ανάπηρο ικανό στο διαδίκτυο, αλλά κλεισμένο στο σπίτι του να μην μπορεί να βγει ούτε στην εξώπορτα, γιατί δεν μπορεί να κατέβει από το ασανσέρ;
Αυτό είναι το μεγάλο μου πρόβλημα και πάνω από όλα πιστεύω ότι πρέπει να αποκτήσουμε όλοι μας ακόμα μεγαλύτερη ενσυναίσθηση τι σημαίνει να είσαι ανάπηρος και πώς πρέπει να εντάξουμε τους ανάπηρους στην ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, γιατί από το σεβασμό που δείχνουμε στους αναπήρους μας από αυτό φαίνεται και το πόσο πολιτισμένοι είμαστε σαν κοινωνία.
