Για μια Ελένη
Μετά την μεταπολίτευση του 1974, η κατάρρευση του αυταρχικού καθεστώτος της δικτατορίας, επέτρεψε στην Αριστερά να επιβάλλει τη δική της ιδεολογική επικυριαρχία στη νεαρά τότε δημοκρατία. Με αποτέλεσμα να νοθευτεί σε μεγάλο βαθμό η ελεύθερη διακίνηση απόψεων και ιδεών που είναι απαραίτητη για την λειτουργία μιας σύγχρονη ελεύθερης, δημοκρατικής κοινωνίας
Ενώ συνεχιζόταν ο εμφύλιος πόλεμος τον Αύγουστο 1948, μια απλή γυναίκα του λαού, η Ελένη Γκατζογιάννη από το χωριό Λιάς της Ηπείρου, που τότε βρισκόταν υπό τον έλεγχο του επονομαζόμενου «Δημοκρατικού Στρατού», που ελεγχόταν πλήρως από το ΚΚΕ, στην προσπάθειά της να φυγαδεύσει τα παιδιά της στην ασφάλεια και την ελευθερία, βρήκε τραγικό, φρικτό θάνατο. Εκτελέστηκε μετά από απόφαση του λεγόμενου «Λαϊκού Δικαστηρίου». Χρόνια μετά, ο γιος της Νικ Γκέιτς, που βρήκε καταφύγιο στις ΗΠΑ, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο το όνομα της «Ελένη», με το οποίο διεκτραγώδησε την φοβερή περιπέτεια της. Το βιβλίο έγινε μεγάλο μπεστ σέλερ. Εξαιτίας της επιτυχίας του, το βιβλίο έγινε και κινηματογραφική ταινία.
Το βιβλίο μεταφράστηκε και στα ελληνικά. Κι η ομώνυμη ταινία ήρθε στην Ελλάδα. Αλλά ούτε το βιβλίο ούτε η ταινία ευδοκίμησαν. Τα περισσότερα βιβλιοπωλεία υποχρεώθηκαν να το θάψουν. Κι όσοι κινηματογράφοι τόλμησαν να προβάλλουν την ταινία αναγκάστηκαν να την κατεβάσουν σχεδόν αμέσως λόγω των αντιδράσεων του ΚΚΕ και της επικυρίαρχης Αριστεράς. Φυσικά, κανένα τηλεοπτικό κανάλι τόλμησε έκτοτε να την προβάλλει.
Οι αντιδράσεις της Αριστεράς κατανοητές. Αφού η «Ελένη» κατέρριπτε πολλούς από τους προπαγανδιστικούς της μύθους για την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Αυτό που δεν είναι αποδεκτό είναι η έμμεση λογοκρισία, που επιβλήθηκε σε μια ολόκληρη κοινωνία. ΄Οποιον τον ενοχλούσε μπορούσε να μην διαβάσει το βιβλίο ή να μην δει την ταινία. Δικαίωμά του. Όπως όμως δικαίωμα είναι όποιου πολίτη να διαβάζει και να βλέπει ότι επιθυμεί. Αυτό είναι αυτονόητο για οποιαδήποτε δημοκρατική, ελεύθερη κοινωνία. Δυστυχώς όμως φαίνεται πως δεν είναι αυτονόητο για την ελληνική. Ελπίζω να έρχεται η μεγάλη αλλαγή στην κοινωνία μας. Ώστε να δέχεται την άλλη άποψη. Ακόμα κι αν ενοχλεί. Διότι η ανοχή σε όλες τις απόψεις κι η αντιμετώπιση της μισαλλοδοξίας είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας μας.
Κι εμένα μπορεί να μην μου άρεσε η ταινία «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο». Γιατί μπορεί να την θεωρούσα εξίσου προπαγανδιστική με την «Ελένη», όπως ισχυρίζονται οι αριστεροί. Και τούτο διότι η εξιδανίκευση του Νίκου Μπελογιάννη από την ταινία ήταν κι υπερβολική κι ανιστόρητη. Αυτό όμως δεν με έκανε να μην δω την ταινία. Να μην αναζητήσω την αλήθεια πίσω από τον μύθο. Σε κάθε περίπτωση κανείς από μας δεν διανοήθηκε καν να εμποδίσει την προβολή της ταινίας «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο». Το ίδιο θα επιθυμούσα να συμβεί και με την «Ελένη». Διότι μόνον οι λαοί που σέβονται την πολυφωνία κι αναζητούν την αλήθεια και σέβονται τη διαφορετικότητα μπορούν να επιβιώσουν.
