Μένουμε Ασφαλείς;
Ζούμε σε εποχές πρωτόγνωρες, μεγάλης ρευστότητας κι αβεβαιότητας και μεγάλων αλλαγών. Εδώ και καιρό γράφω ότι η κατάσταση που έχει προκληθεί εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού δεν θυμίζει σε τίποτα αυτά που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας αλλά και μετά, ο κόσμος μας δεν θα είναι πια ο ίδιος. Είναι ο πόλεμος της δικής μας γενιάς, όπως το 1940 η ανθρωπότητα βίωσε τον δικό της παγκόσμιο πόλεμο, έτσι και τώρα εμείς ζούμε την δική μας μεγάλη δοκιμασία. Τον δικό μας παγκόσμιο πόλεμο. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Μέσα σε ένα μόλις μήνα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής είχαν περισσότερους νεκρούς από ότι είχαν σε ολόκληρη τη διάρκεια του καταστροφικού πολέμου στο Βιετνάμ. Μέσα σε λίγες ημέρες το Μιλάνο είχε περισσότερους νεκρούς από ότι είχε στους βομβαρδισμούς του Β΄παγκοσμίου πολέμου. Βέβαια επειδή ο εχθρός δεν είναι βόμβες και ορατοί στρατιώτες ούτε φαίνεται ούτε ακούγεται κι είναι εξαιρετικά ύπουλος, κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν ότι δήθεν όλο αυτό είναι μια κατασκευή η μια συνωμοσία κάποιων κύκλων, που υποτίθεται ότι θέλουν να ελέγξουν την συνολική συνείδηση των απλών ανθρώπων. Δυστυχώς η βλακεία κι ο φόβος συχνά σπρώχνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι πιο εξωφρενικό κυκλοφορεί.
Όμως είναι η κατάσταση τέτοια που δεν επιτρέπει ανόητες, επιπόλαιες, επιδερμικές προσεγγίσεις. Η μέχρι στιγμής εμπειρία από την αντιμετώπιση της πανδημίας του ιού στην Ελλάδα, τους πρώτους δύο μήνες, είναι εξαιρετικά θετική. Η κυβέρνηση, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, κατόρθωσε να περιορίσει την εξάπλωση του ιού και γι’ αυτό είχαμε τα λιγότερα δυνατά θύματα από όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της μεγάλης δοκιμασίας. Κι ουδείς γνωρίζει πότε και αν θα επιστρέψει η πανδημία, με ακόμα πιο έντονο τρόπο. Μοιραία η κυβέρνηση σταματά το lockdown και αρχίζει την επανεκκίνηση της οικονομίας. Αυτό όμως δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι τελειώσαμε με τον κορονοϊό. Η αντιμετώπιση του θα πάρει καιρό. Ίσως και 2-3 χρόνια μέχρις ότου βρεθούν αξιόπιστες και αποτελεσματικές θεραπείες και φυσικά το εμβόλιο που θα μπορούσε να προκαλέσει μια μεγάλη ανοσία στο σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού. Αλλά αυτό ουδείς μπορεί να γνωρίζει πότε θα γίνει. Μπορεί σε ένα, δύο η κι περισσότερα χρόνια. Μέχρι τότε κολυμπάμε σε αβέβαια και αχαρτογράφητα νερά. Κι εκ των πραγμάτων ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη του για να κρατήσει τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του υγιείς και ασφαλείς.
Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι δεν θέλουν να συμβιβαστούν με αυτή την πραγματικότητα, η οποία αναιρεί όλα όσα είχαμε συνηθίσει επί τόσες δεκαετίες. Πράγματι η ζωή μας άλλαξε και άλλαξε με τρόπο βίο άγριο. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχθεί ο απλός ανθρώπους τους οποίους είχε μάθει να βγαίνει με τον καλό καιρό, να απολαμβάνει την φύση, την παραλία το καλοκαίρι, την ταβερνούλα του, το καφέ του, το μπαράκι, την διασκέδαση του. Όλα αυτά θα συνεχίσουν φυσικά να υπάρχουν. Αλλά με πολύ πιο προσεκτικό τρόπο. Από δω και πέρα ότι κι αν κάνουμε θα γίνεται, έχοντας στο νου μας ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να κολλήσουμε ή να μεταδώσουμε τον κορονοϊό στους άλλους. Γι’ αυτό προσέχουμε και μένουμε ασφαλείς. Και αυτή η πρωτοφανής θύελλα που σαρώνει την καθημερινότητά μας και που εκ των πραγμάτων θέτει σε αμφισβήτηση ακόμα και τον τρόπο ζωής που κατακτήσαμε όλες αυτές τις τελευταίες μεταπολεμικές δεκαετίες, κάποια στιγμή θα τελειώσει. Ίσως από αυτή την εμπειρία να βγούμε πιο έμπειροι και σοφότεροι. Για το καλό της Ανθρωπότητας γενικότερα.
